สมเด็จวัดระฆัง

     พระสมเด็จวัดระฆัง เป็นพระเนี้อผง สร้างโดยสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) วัดระฆังฯ กรุงเทพฯ สร้างประมาณปี พ.ศ.2400 สมเด็จฯ โต นั้นเป็นผู้มีอัจฉริยะภาพสูงยิ่ง พระของท่านจึงมีคุณานุภาพสูง ท่านรวบรวมของวิเศษหลายอย่างเข้ากับผงวิเศษของท่าน ผสมด้วยปูนเปลือกหอย โขลก ตำ ให้เข้ากัน แล้วนำมากดในพิมพ์ เสร็จแล้วนำมาผึ่งให้แห้ง

สมเด็จวัดระฆังพิมพืใหญ่จากศิลปพระเครื่องฉบับที่ 13

     ที่นิยมมี พิมพ์ใหญ่ เจดีย์ เกศบัวตูม ฐานแซม ผมเองรู้จักกับลุงท่านหนึ่งที่หนองแขม เขาเล่าให้ฟังสมัยเป็นเด็กเขาจะเอาพระของพ่อมาอมเล่น กับเพื่อน ๆ เอามาห้อยคอบ้าง พระที่เขาใช้อยู่จึงสึก แล้วเขาก็ควักพระในคอมาให้ดู สมเด็จวัดระฆังสึกมากแทบไม่เห็นองค์พระ หักประมาณ 5 ชิ้น แต่เขาเอากาวติดเอง เลี่ยมทอง 
     ผมเอามาส่องดู น่าจะเป็นพิมพ์เจดีย์ แต่มวลสารเยอะมาก เขาบอกเคยใส่ไปท่าพระจันทร์ บิ ท่าพระจันทร์เคยให้ห้าหมื่น แต่เขายังไม่ปล่อย เขามีสมเด็จบางขุนพรหมอีกองค์ แต่ให้ลูกชายไปใช้ ปัจจุบันลูกชายเขาเป็นรองผู้ว่า 
     ปัจจุบันลุงท่านนี้ได้เสียชีวิตไปแล้ว พระสมเด็จก็คงตกอยู่กับลูกหลานท่าน ท่านเคยเล่าอีกว่าท่านเป็นเพื่อนสนิทของ พระอาจารย์เชื้อวัดสะพานสูง ตั้งแต่สมัยยังไม่บวช ตั้งแต่รับราชการกันมา
     ประสบการณ์ของท่าน วันนั้นตอนเช้ามืดได้ตื่นมากวาดถนนหน้าบ้านแล้วรถชนท่านกระเด็น แต่แค่ขาหัก ก็นับว่าท่านได้รับบาดเจ็บไม่มาก ท่านจะห้อยสมเด็จวัดระฆังเพียงองค์เดียว
     
     
     

พระรอด

     พระรอดกรุวัดมหาวันจังหวัดลำพูน เป็นหนึ่งในพระเบญจภาคีซึ่งจัดโดย ”ตรียัมปวาย” พระรอดมีอายุนับพันปี ส่วนตัวผมจะชอบมากเป็นพิเศษ เนื่องจากศิลปะดี และมีขนาดกะทัดรัด ห้อยแล้วเบาคอ ว่างั้น (สร้อยทองบาทหนึ่งน่าจะพอ) ที่พูดนี่ผมไม่มีหรอกนะ ฮ่า ๆ

     พุทธคุณของพระรอดคือ แคล้วคลาดเป็นที่สุด สมชื่อของท่าน พ่อตาผมตอนยังมีชีวิต มีอยู่องค์หนึ่งลูกหลานชอบยืม เพราะเวลาคัดเลือกทหาร ถ้าอมพระรอดองค์นี้แล้วไปจับสลาก จะได้ใบดำอย่างแน่นอน ลูกหลานที่เป็นผู้ชายจึงไม่มีใครได้เป็นทหารเลยสักคน

     เป็นที่น่าเสียดาย ที่พระรอดองค์นี้ได้หายไประหว่าง ถูกยืมไปจับใบดำใบแดง นี่แหละ ผมจำไม่ได้ว่าหายตอนระหว่างที่ยืม หรือหายเพราะไม่คืน แต่พ่อตาผมท่านใจกว้างไม่ว่าอะไร พระหลวงพ่อปานก็เคยหายมาแล้ว ก็เล่าสู่กันฟังครับ มาดูประวัติพระรอดกันหน่อย

ภาพพระรอดจากหนังสือศึกษาและสะสมเล่มที่ 7 มี.ค. 2543

     (สถานที่พบพระรอด พบที่วัดมหาวันที่พระนางจามเทวีโปรดให้สร้างเมื่อ พ.ศ.1223 โดยประมาณ และได้ขุดเจอพระพุทธรูปองค์หนึ่ง เป็นพระพุทธรูปหินดำ หน้าตัก 17 นิ้ว สูง 36 นิ้ว เรียกกันว่าพระรอดหลวง เชื่อกันว่าฤาษีนารอดเป็นผู้สร้าง และอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่เรียกชื่อว่า พระรอด ตามนามพระฤาษีนารอดผู้สร้าง พระรอดที่นิยมกันอยู่ในปัจจุบันมี 5 พิมพ์คือ พิมพ์ใหญ่ พิมพ์กลาง พิมพ์เล็ก พิมพ์ต้อ พิมพ์ตื้น) ข้อมูลในวงเล็บ จากหนังสือศึกษาและสะสม เล่มที่ 7 มี.ค.2543

    

     

ปาฏิหาริย์พระขุนแผนไข่ผ่าซีก

     พระขุนแผนไข่ผ่าซีก เป็นพระกรุวัดพระรูป (เนื้อดิน) จ.สุพรรณบุรี อาผมเคยมีและได้ช่วยชีวิตเขาไว้ในกาลต่อมา วัดพระรูปอยู่ที่ จ.สุพรรณบุรี ผมเคยไปมาแล้ว ได้ไปกราบพระนอน(สวยมาก) เท่าที่จำได้ อาผมเล่าว่า สมัยวัยรุ่น เป็นหนุ่มก็เป็นเด็กแว๊นซ์ที่เขาเรียกในสมัยนี้นั่นเอง จากพฤติกรรมนี้ชาวบ้านเขาจะหนวกหูกับการเร่งเครื่อง มอเตอร์ไซค์บ้าง อะไรบ้างเขาก็แช่งไว้สิครับ จนเกิดเหตุขึ้นมา และอาผมได้สอนว่าอย่าทำอะไรแบบอาเลย

ขุนแผนไข่ผ่าซีกกรุวัดพระรูป จากหนังสือคนรักพระ เล่มที่ 21 พศ.2543

     ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่ออาผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปธุระน่าจะเร็วทีเดียว ได้ประสานงากับรถกระบะ ที่ดอยม่อนแฮ่ ค่อนข้างชัน มารู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว และต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลนานนับ 4 เดือนเลยทีเดียว กระดูกหักหลายท่อน แต่ยังมีชีวิตรอดมาได้ อาผมเล่าว่า อาห้อยขุนแผนไข่ผ่าซีกเพียงองค์เดียว ผมเคยเห็นอยู่หลายครั้ง เนื้อพระจะมีสีแดงจัดมาก มีความมัน สวยมาก เลี่ยมพลาสติกสีเหลือง (เปิดหน้า) แต่น่าเสียดาย ปัจจุบันได้หายไปแล้ว โดยน้องชายผมได้ไปและทำหาย (ว่ายังงั้น) 

ด้านหลัง

     อีกเรื่องเคยอ่านเจอในหนังสือพระเก่า ๆ เขาเล่าว่ามีคนห้อยพระขุนแผนไข่ผ่าซีกแล้วไปหาของป่าและต้องนอนในป่า ตกกลางคืนฝูงช้างออกมาเหยียบย่ำบริเวณที่เขานอนอยู่ราบเป็นหน้ากลอง แต่ไม่โดนเขาเลย เหล่านี้เรียกได้ว่าเป็นอภินิหาร หรือปาฏิหาริย์ของพระขุนแผนไข่ผ่าซีกนั่นเอง

พระเครื่องยี่สิบห้าพุทธศตวรรษ

   พระเครื่องยี่สิบห้าพุทธศตวรรษ จัดสร้างราวปี พ.ศ. 2500

ได้ข่าวว่าเป็นพิธีการปลุกเสกพระที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ซึ่งปัจจุบันยังหาพิธีที่ใหญ่เทียบเท่าไม่ได้ มีพระเกจิอาจารย์ระดับแนวหน้าของประเทศในยุคนั้น เช่นหลวงพ่อจง หลวงพ่อรุ่ง หลวงพ่อเงินวัดดอนยายหอม หลวงพ่อทบ หลวงพ่อแพ หลวงปู่โต๊ะ พ่อท่านคล้าย ฯลฯ มีพระภิกษุร่วมปลุกเสก 108 รูป เฉพาะพระเครื่องการสร้างเป็นดังนี้

(พระเนื้อชิน อันประกอบด้วย พลวง, ดีบุก, ตะกั่วดำผสมด้วยนวโลหะ คือ ชินหนัก 1 บาท
,เจ้าน้ำเงินหนัก 2 บาท ,เหล็กละลายตัวหนัก 3 บาท เหล็กบริสุทธิ์ หลัก 4 บาท ,ปรอท หนัก
5 บาท ,สังกะสีหนัก 6 บาท ทองแดงหนัก 7 บาท ,เงินหนัก 8 บาท, ทองคำหนัก 9 บาท,
ตลอดจนแผ่นทองแดง,ตะกั่ว,เงินที่พระอาจารย์ต่างๆ เกือบทั้งราชอาณาจักรได้ลงเลขยันต์คาถา
ส่งมาให้และเศษชนวนหล่อพระในพิธีแห่งอื่นๆ รวมหล่อผสมลงไปในคราวนี้ด้วย

พระผง (ดิน) ผสมด้วยผงเกษรดอกไม้ 108 อย่าง ตลอดจนผสมด้วยดินหน้าพระอุโบสถ
จากพระอาจารย์ต่างๆ ทั่วราชอาณาจักรและผงพุทธาคมต่างๆ ที่บรรดาพระอาจารย์ได้มอบให้มา
รวมทั้งพระผงต่างๆ แบบของโบราณและของพระอาจารย์ต่างๆ ที่ได้สร้างไว้แต่โบราณกาล
อันได้ส่งอุทิศมาให้ผสมรวมเป็นผงในครั้งนี้ด้วยมากมายหลายแห่ง) ที่วงเล็บเป็นข้อมูลจากเว็บพันทิป

พระยี่สิบห้าพุทธศตวรรษ เนื้อชิน และเนื้อดิน

     นอกจากนี้ยังมีพระเนื้อ ทองคำ 15 องค์ นาก 30 องค์ เงิน 300 องค์ ตอนหลังสร้างเนื้อทองคำเพิ่ม 2500 องค์ (ราคาเนื้อทองคำตอนนั้น 2500 บาท) ทั้ง 3 เนื้อนี้ราคาปัจจุบันสูงมากครับ

     สำหรับเรื่องเล่าเกี่ยวกับความศักดิ์สิทธิ์ของพระรุ่นนี้มีมากมาย ส่วนมากจะด้านคงกระพัน มหาอุด มีอยู่เรื่องหนึ่งโจรหนุ่มหนีการตามล่าจากพวกกำนัน ลงไปที่แม่น้ำ กำลังจะข้ามไปอีกฟากน้ำไม่ลึกเท่าไหร่ พวกกำนันตามมาทันและส่องด้วยปืนลูกซองยาว (ส่องจากบนสะพาน) ลูกปืนโดนเข้าไปกระจุกเต็ม ๆ ที่หลังโจร ส่งผลให้มันกระเด็นและลอยตามน้ำไป พวกกำนันนึกว่าตายแล้ว อยู่ ๆ มันก็ลุกขึ้นวิ่งหนีต่อไปได้ (อาผมเล่าว่าโจรคนนี้ไม่ได้เป็นโจรโดยสันดาน) ตอนหลังได้ข่าวว่าโจรคนนี้มีพระยี่สิบห้าศตวรรษห้อยอยู่ในคอเพียงองค์เดียว ขณะเกิดเหตุ

     ปัจจุบันราคาพระเนื้อชินกับเนื้อดิน ราคาหลักร้อย ยังพอเช่าหาได้ (เนื่องจากพระมีจำนวนการสร้างมากเป็นล้านองค์) ของเก๊มีมานานแล้ว พระชุดนี้จัดเป็นของดีราคาถูกครับ

คุยนอกเรื่องสักนิด

     ถ้าถามว่าผมชอบพระเครื่องมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมจำความได้ตอนอยู่ ป.3 ป.4 ในโรงเรียน (ตอนพักเที่ยง) ผมเคยเห็นเด็กนักเรียนรุ่นพี่เอาถุงพลาสติก (ถุงร้อน) พวกนั้นเอามาเผาไฟ โดยเอาไม้ไผ่ (เหมือนไม้เรียว) เกี่ยวปากถุง แล้วเผา พอมันไหม้ก็เอามาหยอดที่พิมพ์ดินเหนียวที่กดเตรียมไว้ (ดินเหนียวหาจากทุ่งนา โรงเรียนติดกับทุ่งนา บ้านนอกไงละ) รู้สึกจะเป็นพระรอด (ไม่รู้เอามาจากไหน)

     ผมเห็นผมก็ชอบอยากได้บ้าง จึงเอาอย่าง ตอนกลับมาจากโรงเรียน ผมก็รีบมาทำตามอย่าง เมื่อตาเห็นก็ดุว่าอย่าทำ ผมก็คิดว่าเอ๊ะ ทำไมตาต้องห้ามด้วย ตาบอกว่าพระเครื่องเป็นของสูง เขาสร้างเพื่อสืบพระศาสนา ทำแบบนี้มันบาป (ตอนนั้นผมไม่กล้าทำต่อ หลังจากที่ตาห้ามไว้)

     ตาบอกว่าถ้าอยากได้เดี๋ยวตาจะให้ จึงพาผมไปเลือกพระที่ชอบมาห้อยคอ ต่อมาอยู่ ป.5 ป.6 อาผมเขาชอบสะสมพระ ได้เจอกับเซียนจากกรุงเทพฯ มาบุกถึงบ้าน (เซียนเป็นเพื่อนของเพื่อนอาอีกที) เขาคุยกันส่องพระกันผมก็เลยไปดูด้วยเพราะชอบ ผมยังจำได้เลยว่า เซียนคนนั้นชอบพระสมเด็จหักประมาณ 7 ชิ้นของอา (รู้ทีหลังว่าวัดเกศฯ) จึงถอดสร้อยพระในคอมา 5 องค์ ให้เลือก 2 องค์ (พร้อมสาธยายฯ สรุปว่าจะเอาไปซ่อมแล้วใช้) อาผมเลยหยิบพระปรกชุมพล เนื้อดินของสุพรรณมา (สวยมาก) กับอีกองค์ผมจำไม่ได้(แลกกัน)

     อาผมเขาสะสมพระไว้เยอะ แต่ปัจจุบันลูกชายเอาไปเกือบหมดแล้ว ลูกชายเขาเล่นพระ (น้องชายผม) ผมยังเสียดายมากเลย ไหน ๆ ก็พูดถึงตอนเด็ก ๆ แล้ว มีเรื่องขำ ๆ จะเล่าให้ฟัง เพื่อนผมชื่อไอ้บุญ มันเป็นลูกนักการฯ จึงมีสิทธิเข้าไปข่วยเขาเก็บลำใยในโรงเรียนไปขาย มันก็เก็บไปกินไป ส่วนพวกผมได้แต่ยืนดูกลืนน้ำลายไป สักพักมันเดินไปสะดุดคันนา อวกแตกลำไยออกมากองเต็มพื้น พวกผมหัวเราะกันสนุกเลย แล้วคุยกันว่ามันกินเข้าไปได้อย่างไร เยอะขนาดนั้น

     สมัยผมเรียน ป.3 ป.4 มีเพื่อนอีกคนชื่อ นิคม มันชอบแขวนพระขุนแผน 5 เหลี่ยม แล้วมีกุมารทองอยู่ข้างใต้องค์พระ เป็นพระเนื้อผงปัจจุบันคือพระปลอมนั่นแหละ ซื้อตามงานวัดองค์ 5 บาท 10 บาท สมัยนั้น มันจะใส่โชว์นอกเสื้อ ผมเห็นแล้วเท่ห์วะ อยากได้แต่ไม่มีตังค์ซื้อ (ไม่กล้าขอเงินแม่) ปัจจุบันได้ข่าวมันตายแล้ว (ไปดีเถิดเพื่อน)

     ก็คุยกันสนุก ๆ นี่คือสาเหตุที่ผมชอบโพสต์เรื่องพระเครื่องนั่นเอง ขอบคุณที่ติดตาม

อภินิหารพระเครื่องหลวงพ่อปานวัดบางนมโค

     ในอดีตนานมาแล้วประมาณ 30 ปี พ่อตาผมมีหลวงพ่อปานอยู่หนึ่งองค์ รู้สึกจะเป็นพิมพ์ขี่ปลาหมอ ถ้าจำไม่ผิด องค์นี้ผมเคยนำมาส่องดูอยู่ เนื้อจัดสีแดงเข็ม (มีสเน่ห์อย่างมาก) สภาพประมาณ85เปอร์เซ็นต์ ตอนนั้นผมยังดูไม่ค่อยเก่ง แต่พ่อตาเป็นเซียนพระ(ปัจจุบันท่านเสียชีวิตไปแล้ว)

     พระหลวงพ่อปาน เป็นพระเนื้อดินค่อนข้างละเอียดส่วนมากจะไม่มีกรวดปน เพราะเขาจะกรองดินก่อนนำมาสร้าง มีหลายสี ด้านบนจะอุดผงของหลวงพ่อปาน(สีคล้ายปูนซีเมนซ์)ข้างหลังจะเรียบ รูปแบบจะเป็นรูปพระพุทธเจ้าประทับนั่ง ปางสมาธิ เหนือสัตว์ต่าง ๆ เช่น เม่น ไก่ ปลาหมอ เป็นต้น

พระหลวงพ่อปานพิมพ์ขี่ปลาหมอ จากหนังสือเซียนพระฉบับ356ปี2547

     เรื่องมีอยู่ว่า ตอนกินข้าวเย็นน้องชายแฟนเกิดกินปลาดุกแล้วก้างติดคอ ทำอย่างไรก็ไม่ออก จะไปหาหมอก็มืดค่ำแล้ว ไปก็ลำบากบ้านชนบทห่างไกลหมอ พ่อตาเลยอาราธนาพระหลวงพ่อปานองค์ที่ว่า ทำน้ำมนต์ให้น้องชายกิน หลังจากกินน้ำมนต์เสร็จก้างปลาก็หลุด (หลุดเข้าหรือออกพอดีไม่ได้ถาม)

     ก็แสดงถึงอภินิหารของหลวงพ่อปานจริง ๆ สาธุ องค์นี้แม่ยายใช้อยู่ แต่เป็นที่น่าเสียดายเมื่อแม่ยาย ไปงานที่จังหวัดหนึ่ง ในภาคกลาง บ้านญาติแท้ ๆ (ไม่รู้งานอะไร จำไม่ได้) คือตอนนั้นเราไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เนื่องจากคนเยอะ ท่านได้ถอดไว้หน้าห้องน้ำ แล้วเข้าไปอาบน้ำ พอออกมา พระทั้งพวง หายไปเฉพาะหลวงพ่อปานองค์นั้น องค์อื่นอยู่ครบ ผมได้ยินก็รู้สึกเสียดายมาก (คนเอาไปเล่นพระเป็นแน่ ๆ) แต่ไม่น่าทำกันแบบนี้เลย

     หลวงพ่อปานเป็นพระที่มีราคาค่อนข้างสูง ปัจุบันราคาน่าจะหลักแสน ถ้าสวย ๆ หาแท้ยากครับ ของเก๊มีเยอะ ใครมีรักษาให้ดีนะครับ พุทธคุณท่านสูงจริง ๆ 

พระมอย

     พระมอย คือพระเครื่อง เนื้อว่านสีมอย (สีมอย ทางเหนือหมายถึงสีออกดำนั่นเอง) ทางด้านพิมพ์ทรงเป็นรูปพระพุทธเจ้าประทับนั่ง ปางสมาธิ ในรูปทรงแบบหยดน้ำ ด้านหลังจะเรียบ มวลสารจะมีว่านหลากหลายมีโลหะสีเงินปนมาด้วย

     ผมไม่ทราบประวัติการสร้าง รู้แต่ว่า ตาผมได้มาจากเสือคนหนึ่ง ตาเล่าว่าเมื่อมีโอกาสเจอเสือคนที่ว่าได้พูดคุยกัน รู้สึกถูกคอ เสือคนดังกล่าวได้ถามว่า ตามีพระดี ๆ ไว้คุ้มกายบ้างรึยัง ว่าแล้วแกก็ปลดพระมอยออกจากสร้อยคอของแกแล้วยื่นให้ตาผม ตาผมจึงรับไว้ ตอนหลังตาผมได้เอาไปเลี่ยมเงินเก่า แล้วก็ใช้มาตลอด ตาผมมีพระที่ใช้อยู่ประมาณ 5 องค์

    (ปัจจุบันพระที่ท่านใช้ได้ถูกลูกหลานขอแบ่งไปแล้วหลังจากท่านเสีย ก่อนนั้นลูกหลานก็มาขออยู่เรื่อย ท่านใจดีก็แบ่งให้คนละองค์ สององค์)

    วกเข้าเรื่องอีกที ต่อมาผมได้ไปทำงานในกรุงเทพฯ จึงขอพระมอยของท่านไว้ ผมแกะเงินเก่าออกเพราะไม่สวย แล้วใส่ตลับมาใช้ ปัจจุบันเลี่ยมพลาสติก วันหน้าจะเลี่ยมทอง (คิดไว้)

ภาพ พระมอย

พระมอยได้ฟังคนเขาเล่าว่า ขอสับช้างที่ว่าแข็ง ๆ สับมาเลย สับมาที่หัวแรง ๆ เลย ไม่เข้าครับ (แต่ว่าผมยังไม่เคยลอง)

     มีทหารเกณท์คนหนึ่ง ได้กลับมาบ้านในวันหยุด แล้วไปรายงานตัวช้า โดนหวายแช่เยี่ยวเฆี่ยน มีรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ แค่ถลอก แต่ไม่เจ็บแม้แต่น้อย แต่ต้องแกล้งร้องว่าเจ็บ (เดี๋ยวจะโดนสงสัย) ฉลาดนะเนี่ย

     ส่วนตัวผมยังไม่มีประสบการณ์ตรง ๆ เลยเล่าได้แค่นี้ ถ้าท่านไปเจอพระมอยที่ไหนรีบเก็บไว้เลยครับ พุทธคุณขององค์พระสูงมากเลยทีเดียว

พระคงดำ

     พระคงดำ พุทธคุณเด่นทางด้านแคล้วคลาด คงกระพันมานานแล้ว อายุการสร้างก็ประมาณพันกว่าปี มีอีกชื่อว่า "ลำพูนดำ"  พุทธลักษณะเป็นรูปพระพุทธเจ้าประทับนั่งใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ ปางชนะมาร หรือ "มารวิชัย" เป็นพระเนื้อดินเผา มีหลายสี ด้านหลังจะอูมนิด ๆ แต่เกี่ยวกับเรื่องนี้คือ พระคงสีดำ เคยมีการนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ไทย เรื่อง "ลำพูนดำ" นำแสดงโดยพี่เอก "สรพงษ์ชาตรี" มาแล้ว 

ภาพพระคงดำ จากหนังสือลานโพธิ์ฉบับที่ 1003 ปี 2551

          ส่วนเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่ตาของผู้เขียนได้เล่าให้ฟังว่า มีชายคนหนึ่งคิดจะลองพระคงดำ องค์ที่ตนเองมีอยู่ว่า จะศักดิ์สิทธิ์จริงหรือไม่ ได้หยิบพระคงดำออกมา พร้อมกับถือขวานด้ามยาวติดมือมาด้วย แล้วนำพระคงดำไปวางไว้ที่ตอไม้สูงขนาดพอดี เป็นตอไม้เรียบ ๆ เมื่อวางแล้วจึงเงื้อขวานขึ้นเต็มที่ แล้วเหวี่ยงสุดแรงกะฟันพระคงดำให้ขาดคามือ

      ผลก็คือโดนครับ แต่แฉลบไม่สามารถทำลายพระได้ แล้วพระก็ได้กระเด็นหายไปในป่าหญ้าแถวนั้น ซึ่งชายคนนั้นเกิดเสียดายพระขึ้นมาจึงได้ค้นหาจนทั่วบริเวณ แต่แปลกไม่สามารถหาเจอได้ นี่แหละครับการลบหลู่ดูหมิ่นคุณพระ คิดจะลองพระ จึงต้องสูญเสียพระคงดำไปในที่สุด