อย่าเพิ่งเลยท่านอันตราย

   

หลวงพ่อเนียมวัดน้อย สุพรรณบุรี จากวิกิพีเดีย

      วัดน้อยเป็นศาลาเภสัชอันยิ่งใหญ่ ใครเจ็บไข้ได้ป่วยก็มาหาหลวงพ่อเนียมเพื่อขอยา ขอน้ำมนต์ และขอให้สูญผี ดังนั้นผู้คนจึงดั้นด้นมายังวัดน้อยแม้จะไกลแสนไกลต้องเดินฝ่าทุ่งมาเป็นวัน ๆ ขี่ม้ามาครึ่งวันก็ไม่ย่อท้อ เพราะวัณโรคกับโรคฝีดาษและอหิวาต์ ตลอดจนโรคพิษสุนัขบ้านั้น มีหลวงพ่อเนียมที่รักษาได้ชะงัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคพิษสุนัขบ้านั้นหลวงพ่อเนียมได้จับสุนัขที่กำลังเป็นบ้าระยะสุดท้ายมาขังไว้แล้วรักษาจนหายเพื่อแสดงให้เห็นว่า สุนัขบ้าท่านยังรักษาหายแล้ว นับประสาอะไรกับคน

     วันหนึ่งขณะที่หลวงพ่อเนียมกำลังกวาดลานวัดอยู่ก็มีภิกษุหนุ่มสี่รูปเดินตัดทุ่งมาจนถึงวัดน้อย มาถึงก็นั่งคุกเข่าพนมมือทำความเคารพหลวงพ่อเนียมท่านก็กล่าวกับภิกษุหนุ่มสี่องค์นั้นว่า

     “จะมาขอฤกษ์สึกละซี”

“ใช่แล้วขอรับ หลวงพ่อรู้ได้อย่างไร”

     หลวงพ่อให้ฤกษ์สึกไปสามรูป อีกรูปหนึ่งจึงถามหลวงพ่อด้วยความประหลาดใจว่า

     “ไม่ให้ฤกษ์ผมหรือ แล้วผมจะสึกได้อย่างไร”

“ยังไม่มีฤกษ์เลย อย่าสึกเลย ท่านอันตราย”

     พระภิกษุทั้งสี่รูปกลับไปวัดสุวรรณภูมิ แล้วสึกตามฤกษ์ที่หลวงพ่อเนียมให้มา รูปที่สี่เห็นเพื่อนสึกก็สึกตาม เพราะคาดว่าฤกษ์ที่หลวงพ่อเนียมให้มาคงจะเป็นฤกษ์สำเร็จ จึงสึกในเช้าวันนั้นและกลับไปบ้าน ตอนค่ำกำลังกินข้าวกับบิดามารดาและพี่น้อง คู่อริเอาปืนแก็ปมายิงเข้าไปในกลุ่มที่นั่งกินข้าว ทิดสึกใหม่เจอเข้าไปเต็มหัวตายคาวงข้าวนั่นเอง

จากหนังสือฤทธิ์อภิญญาจิตเกจิอาจารย์ โดยประเจียด คงศาสตรา