 |
| ภาพหลวงปู่ตื้อ อลจธัมโม จากโอเคเนชั่น |
ไก่ป่าส่งเสียงขันแว่วมาจากปากถ้ำ นกกาเริ่มออกหากิน
พระธุดงค์สองรูปพากันเดินลงจากถ้ำเชิงภูเขาควาย
“เมื่อคืนนี้ท่านแหวนมีสมาธิดีเหลือเกิน”
เสียงพระอาจารย์ตื้อเอ่ยขึ้นขณะที่ไต่ถ้ำลงมา
“ท่านตื้อดีกว่าผมสียอีกไม่พูดไม่จาอะไร
ผมต้องเอ่ยถามเพราะนึกว่าท่านหลับตาภาวนาเพลินไปเสียแล้ว”
“ธรรมะบทนั้นของท่านแหวนช่วยส่งวิญญาณของเขาไปเกิดได้
คงจะเป็นสิ่งนี้แหละที่ชาวบ้านกลัวกันนักกันหนา”
“ตัวอะไร”
ท่านแหวนเอ่ยถามเพราะอยู่ในถ้ำลึกกว่า
“โขมดไพรที่แก่กล้าจำแลงกายได้
คงเป็นวิญญาณของชาวป่าที่ตายไปสิงอยู่”
เมื่อพระภิกษุทั้งสองมาถึงหมู่บ้าน
ชาวบ้านพากันถามเซ็งแซ่ถึงเหตุการณ์บนภูเขาควาย
พระอาจารย์ตื้อก็เล่าความจริงให้ฟัง
“เขาไม่ทำอันตรายหรอก
ขอให้ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาประพฤติธรรม ทำมาหากินด้วยความสุจริต
ธรรมะย่อมคุ้มครองผู้ประพฤติธรรม
ต่อไปวิญญาณของโขมดไพรก็จะไม่มากล้ำกรายปรากฏให้เห็น เพราะเขาไปผุดไปเกิดแล้ว”
ชาวบ้านได้ยินดังนั้นก็ก้มลงกราบ
และร่ำลือกันไปว่าวิญญาณของโขมดไพรนั้นได้ถูกพระสองรูปจับเอาไปแล้ว จึงไม่มีใครหวาดกลัวต่อโขมดไพรตัวนั้นอีก
นับว่าอาจารย์ตื้อและหลวงปู่แหวนได้ช่วยปัดเป่าความกลัวออกจากหัวใจของชาวบ้านภูเขาควายไปได้
จากหนังสือประวัติอภินิหารพระเครื่อง
หลวงปู่แหวนสุจิณโณ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น